«ای پسر ملک جهان جاوید نیست

بالغان را غایت امید نیست

پیشوا کن عقل دین اندوز را!

مزرع فردا شناس امروز را!

هر عمل دارد به علمی احتیاج

کوشش از دانش همی گیرد رواج

آنچه خود دانی، روش می کن بر آن!

وآنچه نی، می پرس از دانشوران!

هر چه می گیری و بیرون می دهی،

بین که چون می گیری و چون می دهی!

کیسهٔ مظلوم را خالی مکن!

پایهٔ ظالم به آن عالی مکن!

آن فتد در فاقه و فقر شگرف

وین کند آن را به فسق و ظلم صرف

عاقبت این شیوه گردد شیونت

خم شود از بار هر دو، گردنت

جهد کن! تا هر خطا و هر خلل

گردد از عدلت به ضد خود بدل

خود تو منصف شو چو نیکو بندگان

چیست اصل کار؟ گله یا شبان؟

باید اندر گله سرهنگان تو را

بهر ضبط گله یکرنگان تو را

چون سگ گله ترا سر در کمند

لیک سگ بر گرگ، نی بر گوسفند

بر رمه باشد بلایی بس بزرگ

چون سگ درنده باشد یار گرگ

از وزیران نیست شاهان را گریز

لیک دانا و امین باید وزیر

داند احوال ممالک را تمام

تا دهد بر صورت احسن نظام

مهربانی با همه خلق خدای

مشفقی با حال مسکین و گدای

لطف او مرهم نه هر سینه ریش

قهر او کینه کش از هر ظلم کیش

منبهی باید تو را هر سو بپای

راست بین و صدق ورز و نیک رای

تا رساند با تو پنهان از همه

داستان ظلم و احسان از همه

قصه کوته، هر که ظلم آیین کند

وز پی دنیات ترک دین کند،

نیست در گیتی ز وی نادان تری

کس نخورد از خصلت نادان، بری

کار دین و دینی خود را تمام

جز به دانایان میفکن! والسلام!